24-05-2020 Spacer po królewskim mieście Nowy Korczyn.

Nowy Korczyn położony jest na Ponidziu, w otulinie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Przez miasto przepływa rzeka Nida, która uchodzi do Wisły, około 3 km na wschód od miejscowości. W 1258 r. książę Bolesław Wstydliwy lokował miasto zwane Nowym Miastem Korczynem. Rok przed lokacją miasta książę Bolesław, wraz ze swoją żoną Kingą, ufundowali w Korczynie klasztor oo. franciszkanów. Położenie na skrzyżowaniu szlaków handlowych z Krakowa na Ruś, oraz z węgierskich Koszyc do Sandomierza przyczyniło się do szybkiego rozwoju miasta. W 1300 r. wojska ruskie zniszczyły klasztor i miasto. Spaleniu uległ między innymi drewniany zamek książęcy. W połowie XIV wieku, król Kazimierz Wielki wzniósł nowy zamek królewski, który stał się jedną z najważniejszych siedzib monarszych w Polsce. Korczyn stał się miejscem zjazdów politycznych i zgromadzeń szlacheckich. Na przykład w  1404 r. odbył się tu zjazd rycerstwa Korony zwołany przez Władysława Jagiełłę. Celem zjazdu było ustalenie podatku na wykupienie z rąk Krzyżaków ziemi dobrzyńskiej. Nowy Korczyn był ulubioną rezydencją Władysława Jagiełły, który przebywał tu w sumie 83 razy. 25 kwietnia 1438 r. kardynał Zbigniew Oleśnicki zawiązał w Korczynie konfederację antyhusycką, rok później Spytko z Melsztyna zawiązał z kolei konfederację polskich husytów. Doszło do bitwy pod pobliskimi Grotnikami, wojska królewskie pod dowództwem kardynała rozbiło konfederatów Spytka. W XVI wieku Nowe Miasto Korczyn miało 57 rzemieślników i 6 kramarzy, posiadał własne wodociągi i łaźnie, na których budowę zezwolił w król Stefan Batory. Osiem razy do roku w mieście odbywały się wielkie jarmarki zbożowe. Zakupione w Korczynie zboże spławiane było Wisłą do Gdańska. W mieście powstawały liczne spichlerze. Posiadało ono także własną wagę ze specjalną, uznawaną w całej Polsce, miarą nowokorczyńską. Korczyn podupadł w XVII wieku, po przeniesieniu stolicy kraju z Krakowa do odległej Warszawy. W 1606 r. Korczyn zajęli i złupili rokoszanie Mikołaja Zebrzydowskiego. Ogromne zniszczenia przyniósł potop szwedzki oraz najazd Rakoczego. W 1657 r. miasto zostało spalone i splądrowane. W 1794 r. przez Nowe Miasto przemaszerowały wojska Tadeusza Kościuszki obozujące w pobliskich Winiarach. W 1869 Korczyn utracił prawa miejskie, odzyskał je w roku 2019.  Między 15-24 września 1914 r. toczyły się na tych terenach ciężkie walki formującego się dopiero I Pułku Piechoty Legionów Polskich dowodzonego przez Józefa Piłsudskiego.

Zabytki Korczyna:
Zespół pofranciszkański z 1257 fundacji Bolesława Wstydliwego oraz jego żony św. Kingi z gotyckim Kościołem pw. św. Stanisława. W 1945 roku uszkodzone zostało zachodnie przęsło korpusu. We wnętrzu zachowały się barokowe polichromie.
Gotycko-renesansowy kościół pw. św. Trójcy z XVI wieku.
Dom Długosza – budynek dawnej Akademii z XVI wieku, z zachowanymi w przyziemiu i piwnicy sklepieniem kolebkowym.
Ruiny synagogi wzniesionej pod koniec XVIII w. w stylu klasycystycznym. Według miejscowej tradycji synagoga zbudowana została z materiałów po zniszczonym zamku. Jest to budowla na planie prostokąta z portykiem na fasadzie zachodniej. Na ścianie wschodniej dużej sali modlitewnej zachował się klasycystyczny Aron ha-kodesz (miejsce przechowywania zwojów Tory).
Źródło św. Kingi obok którego stoi XIX-wieczna figura świętej; według miejscowej tradycji woda z tego źródła posiada właściwości lecznicze.