11/15-11-2015 Wyjazd Klubu Górskiego PTTK Kielce w Sudety Zachodnie. Część 1, obejmująca dni: 11 i 12 listopada.

W dniach 11 i 12 listopada wędrowaliśmy po Górach Kaczawskich, Karkonoszach i Górach Izerskich. W środę rano, 11 listopada po siedmiogodzinnej jeździe autokarem dotarliśmy do Radomierza skąd wyruszyliśmy na Skopiec – najwyższy szczyt Gór Kaczawskich, zaliczany do Korony Gór Polski (KGP) oraz Korony Sudetów (KS).

Góry Kaczawskie to najniższe pasmo polskich Sudetów o powierzchni wynoszącej ok. 300 km². Na zachodzie i południu ich granicę stanowi dolina Bobru. Od strony wschodniej sięgają do doliny Nysy Szalonej i Pogórza Wałbrzyskiego. Na północy łagodnie przechodzą w Pogórze Kaczawskie. Przez Góry Kaczawskie przepływa Kaczawa, która wraz ze swoimi dopływami dzieli je na kilka mniejszych pasm i pojedynczych wzniesień: Grzbiet Północny między dolinami Bobru i Kaczawy, Grzbiet Południowy między dolinami Lipki i Bobru, Grzbiet wschodni po wschodniej stronie Kaczawy oraz Grzbiet Mały leżący na północ od Jeleniej Góry. Przez pasma te przebiega gęsta sieć szlaków turystycznych. Najważniejsze z nich to: Europejski Szlak Długodystansowy E3, Szlak Wygasłych Wulkanów, Szlak Zamków Piastowskich, Szlak Polskiej Miedzi, Szlak Doliny Nysy Szalonej, Szlak Kaczawy.

Trasa naszej wędrówki prowadziła przez Grzbiet Południowy. Wędrowaliśmy fragmentem międzynarodowego szlaku E3 przez Dudziarza (652m n.p.m.), Straconkę (611m n.p.m.), Leszczyniec (602m n.p.m.), Ziemski Kopczyk (672m n.p.m.), Baraniec (720m n.p.m.), Skopiec (724m n.p.m. - KGP), Przełęcz Komarnicką (662m n.p.m.) do Komarna. Pokonanie 11 km przy 460 m podejść zajęło mam coś około 3 godzin. Niestety przez niemal całą drogę towarzyszyła nam mgła połączona z mżawką.

Tego samego dnia po południu, po szybkim rozładowaniu bagażu w PTSM „PLUM” w Piechowicach pokonaliśmy jeszcze trasę z Piechowic do Wodospadu Szklarki i z powrotem.

Wodospad Szklarki to drugi, co do wielkości wodospad w Karkonoszach. Znajduje się na wysokości 520 m n.p.m. Woda spada w nim z ponad 13-metrowego progu. Poniżej wodospadu rzeka Szklarka aż do ujścia do Kamiennej tworzy piękny przełom. W 1868 r nad wodospadem została wybudowana gospoda, w której aktualnie mieści się schronisko „Kochanówka”.

Do wodospadu wędrowaliśmy wzdłuż biegu Kamiennej ścieżką zbudowaną w drugiej połowie XIX w. W drodze powrotnej odwiedziliśmy Michałowice, Piechowicką Górę (608 m n.p.m.) oraz Piechowice. Pokonując 11 km i bez mała 400 m podejść.

W czwartek 12 listopada zwiedzaliśmy Góry Izerskie z ich najwyższym szczytem Wysoką Kopą – zaliczaną do KGP i KS.

Góry Izerskie, które wzięły swą nazwę od rzeki Izery (z celtyckiego iseries znaczy bystry, szybki) są najdalej na zachód wysuniętą częścią polskich Sudetów. Mają powierzchnię ok. 1000 km², z czego w granicach polski znajduje się 400 km². Pozostała część leży w Czechach. Od północy graniczą z Pogórzem Izerskim, na wschodzie i południowym wschodzie z Kotliną Jeleniogórską i Karkonoszami, a na południu i zachodzie z Pogórzem Karkonoskim oraz Kotliną Liberecką i Kotliną Turoszowską. W Polsce dzielą się na dwie części: niższy Grzbiet Kamieniecki i wyższy Grzbiet Wysoki. Oba grzbiety rozdzielone są dolinami Kwisy i Małej Kwisy.

Naszą wędrówkę rozpoczeliśmy w Jakuszycach leżących na Przełęczy Szklarskiej (886m n.p.m.) i wędrowaliśmy przez Rozdroże pod Cichą Równią, Rozdroże po Izerskimi Garbami, Wysoką Kopę (1126m n.p.m.), Przednią Kopę (1114 m n.p.m.), Rozdroże pod Kopą, Schronisko Chata Górzystów (kultowe miejsce w Górach Izerskich, Chata, kiedyś studencka, aktualnie prywatna), Halę Izerską otoczoną przez Torfowiska Wysokie, Schronisko Orle, Samolot z powrotem do Jakuszyc. Co dało bez mała 25 km marszu przy 600 m podejść. Pogoda tego dnia była trochę lepsza, ale i tak na szczycie Wysokiej kopy czekała na nas mgła połączona z drobnym deszczem.